صفحه نیمه‌حفاظت‌شده

الیزابت دوم

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به ناوبری پرش به جستجو

الیزابت دوم
Queen Elizabeth II in March 2015.jpg
الیزابت دوم در سال ۲۰۱۵
سلطنت ۶ فوریه ۱۹۵۲ – تاکنون
تاجگذاری۲ ژوئن ۱۹۵۳
پیشینجرج ششم
ولیعهدچارلز، شاهزاده ولز
همسرشاهزاده فیلیپ، دوک ادینبرو
فرزند(ها)
نام کامل
الیزابت الکسندرا مری
خانداندودمان ویندزور
پدرجرج ششم
مادرالیزابت، شهبانوی مادر
زادروز۲۱ آوریل ۱۹۲۶ ‏(۹۴ سال)
۱۷ خیابان بروتن، می‌فر، لندن، بریتانیا
دین و مذهبکلیسای انگلستان
کلیسای اسکاتلند
امضاء

الیزابت دوم (به انگلیسی: Elizabeth II) (الیزابت الکساندرا مری؛ زادهٔ ۲۱ آوریل ۱۹۲۶) ملکه سلطنتی بریتانیا و دیگر قلمروهای مشترک‌المنافع است.

الیزابت در می‌فر، لندن، متولد شد. او بزرگ‌ترین فرزند دوک و دوشس یورک (بعدها شاه جرج ششم و ملکه الیزابت، شهبانوی مادر) بود. پدر او زمانی که برادرش شاه ادوارد هشتم در سال ۱۹۳۶ پس از یک بحران قانونی مجبور به استعفا شد، به سلطننت رسید و با پادشاهی او، الیزابت به وارث مقدر امپراتوری بریتانیا تبدیل شد. او به صورت خصوصی در خانه تحصیل کرد و از آغاز جنگ جهانی دوم چندی از وظایف عمومی خانواده سلطنتی را برعهده گرفت و در طول جنگ در کمکی خدمت قلمرویی خدمت کرد. در ۱۹۴۷، او با شاهزاده فیلیپ، دوک ادینبرو، شاهزاده سابق یونان و دانمارک ازدواج کرد و از او چهار فرزند دارد: چارلز، شاهزاده ولز، شاهدخت آن، شاهزاده اندرو، دوک یورک و شاهزاده ادوارد، ارل وسکس.

او در زمان درگذشت پدرش در فوریه ۱۹۵۲ رئیس اتحادیه کشورهای همسود و ملکه سلطنتی هفت کشور مستقل مشترک‌المنافع شد: بریتانیا، کانادا، استرالیا، نیوزیلند، آفریقای جنوبی، پاکستان و سیلان.[۱][۲][۳] در دوره فرمانروایی او به عنوان یک ملکه مشروطه، تغییرات سیاسی عمده ای به وقوع پیوسته‌اند، از جمله تفویض قدرت به دولت‌های محلی در بریتانیا، انتقال حاکمیت ملی کانادا به این کشور از بریتانیا، و استعمارزدایی از آفریقا. بین سال‌های ۱۹۵۶ و ۱۹۹۲ تعداد قلمروهای او با استقلال یافتن آنها تغییر کرد، از جمله آفریقای جنوبی، پاکستان و سیلان (که بعدها سری لانکا نامیده شد) جمهوری شدند. سفرها و دیدارهای تاریخی پرشمار او از جمله دیدار دولتی از جمهوری ایرلند و دیدار با پنج پاپ است. از جمله رخدادهای شایان توجه شامل تاجگذاری او در سال ۱۹۵۳ و جشن گرفتن جوبیلی‌های نقره‌ای، طلایی و الماسی او بوده‌است. او طولانی‌ترین دوره فرمانروایی و درازترین عمر را در بین حکمرانان بریتانیا دارد؛ و طولانی‌ترین دوره سلطنت را بین ملکه‌های سلطنتی و حاکمان زن جهان داشته و پیرترین رهبر در جهان و قدیمی‌ترین پادشاه کنونی جهان است. وی هم‌چنین رئیس عالی کلیسای انگلستان و مدافع ایمان در برخی از کشورهای قلمرویش نیز هست.[۴]

الیزابت معمولا با جنبش‌های جمهوری‌خواهی و انتقادات رسانه‌ای از خانواده سلطنتی روبرو شده‌است؛ از جمله این دفعات پس از طلاق‌های فرزندانش، در «سال فاجعه‌بار» ۱۹۹۲ و مرگ عروس سابقش، دایانا، شاهدخت ولز بوده‌است. با این همه در بریتانیا محبوبیت نظام سلطنت و شخص الیزابت معمولا بالا بوده‌است.

کودکی

الیزابت در ساعت ۰۲:۴۰ به وقت گرینویج به روز ۲۱ آوریل ۱۹۲۶ در زمان پادشاهی پدربزرگش، شاه جرج پنجم، متولد شد. پدرش، دوک یورک که بعدها با نام شاه جرج ششم به پادشاه رسید، دومین پسر پادشاه بود. مادرش، دوشس یورک که پس از به پادشاهی رسیدن جرج ششم با نام ملکه الیزابت ملکه پادشاهی متحد شد، کوچک‌ترین دختر یک اشراف‌زاده اسکاتلندی به نام لرد گلامیس بود. الیزابت پس از یک عمل سزارین در خانه پدربزرگ مادری‌اش در لندن، خیابان بروتون، می‌فر به دنیا آمد.[۵] او توسط اسقف اعظم آنگلیکان کوسمو گوردون لانگ در کاخ باکینگهام در ۲۹ مه تعمید داده شد[۶][۷] و مانند مادرش الیزابت، مانند مادر جرج پنجم الکساندرا و مانند مادربزرگ پدری‌اش مری نام گرفت.[۸] نزدیکانش او را «لیلیبت» می‌خواندند[۹] زیرا اولین مرتبه نام خودش را اینگونه تلفظ کرده بود.[۱۰] پدر بزرگش جرج پنجم او را بسیار دوست می‌اشت و در جریان مریضی جدی پادشاه در سال ۱۹۲۹، ملاقات‌های مرتب او با جرج پنجم مورد توجه خبرنگاران قرار گرفت و زندگینامه‌نویسان آن ملاقات‌ها را در بهبود حال پادشاه تأثیرگذار دانستند.[۱۱]

Elizabeth as a rosy-cheeked young girl with blue eyes and fair hair
یک نقاشی از الیزابت در ۱۹۳۳، توسط فیلیپ دو لازلو

الیزابت فقط یک خواهر داشت، شاهدخت ماگارت که در ۱۹۳۰ متولد شده بود. این دو شاهدخت در خانه و تحت نظر مادرشان و مربیشان ماریون کرافورد درس خواندند.[۱۲] این درس‌ها شامل تاریخ، زبان، ادبیات و موسیقی بود.[۱۳] کرافورد در سال ۱۹۵۰ یک زندگینامه در ربط با کودکی مارگارت و الیزابت منتشر کرد و آن را «شاهدختان کوچک» نام نهاد که باعث ناراحتی خانواده سلطنتی شد.[۱۴] کتاب دربارهٔ علاقه الیزابت به اسب‌ها، سگ‌ها، انضباط او و مسئولیت پذیری او سخن گفته‌است.[۱۵] دیگران هم نظرات مشابهی داده‌اند: چرچیل زمانی که او دو ساله بود «روحیه اقتدار و تامل‌پذیری او» را برای یک نوزاد خیره‌کننده دانست[۱۶] و دختر خاله‌اش مارگارت رودز او را «دختر کوچولوی شوخ‌طبع، اما اساساً معقول و خوش‌رفتار» توصیف کرد.[۱۷]

وارث امپراتوری

در زمان پادشاهی پدربزرگش، الیزابت سومین نفر در خط جانشینی تاج و تخت پادشاهی بریتانیا بود، پس از عمویش ادوارد و پدرش. با وجود اینکه تولد الیزابت توجه جامعه را برانگیخت، کسی انتظار نداشت او ملکه شود، زیرا ادوارد هنوز جوان بود و در آینده می‌توانست ازدواج کند و صاحب فرزند شود؛ نتیجتاً جایگاه الیزابت در خط جانشینی تنزل یابد.[۱۸] زمانی که پدربزرگش در ۱۹۳۶ مرد و عمویش با نام ادوارد هشتم پادشاه شد، الیزابت به دومین نفر در خط جانشینی پس از پدرش تبدیل شد. همان سال، ادوارد تصمیم گرفت با والیس سیمپسون که یک زن مطلقه بود ازدواج کند؛ این موضوع منجر به یک بحرانی قانونی شد و در نهایت پادشاه مجبور به استعفا گردید.[۱۹] در نتیجه، پدر الیزابت به پادشاهی رسید و او نیز به وارث مقدر تبدیل شد. به دلیل قانون حق اولویت نخستین ذکور، در صورتی که پدر و مادرش صاحب فرزند پسری می‌شدند، آن پسر به وارث بلافصل بدل می‌شد و در خط جانشینی بالاتر از الیزابت قرار می‌گرفت.[۲۰]

پس از آن، هنری مارتن از کالج ایتن به او در مبحث تاریخ قانون اساسی آموزش داد[۲۱] و زبان فرانسوی را از چند مربی فرانسوی زبانش آموخت.[۲۲] یک گروه پیشاهنگی از دختران هم سن و سالش به نام گروه اول کاخ باکینگهام تشکیل شد تا الیزابت بتواند با هم‌سالانش وقت گذرانی کند.[۲۳]

در ۱۹۳۹ که پادشاه و ملکه برای بازدید از کانادا راهی شدند، الیزابت در بریتانیا ماند؛ زیرا شاه جرج تصور می‌کرد که او برای حضور در یک بازدید عمومی خیلی کوچک است.[۲۴] او در زمان رفتن پدر و مادرش «گریان» بود.[۲۵] آن‌ها در جریان این بازدید مرتباً با یکدیگر از طریق نامه‌نگاری در ارتباط بودند.[۲۵] همچنین نخستین تماس تلفنی سلطنتی فرا-اطلس – از آن سوی اقیانوس به سوی دیگر – نیز بین الیزابت و والدینش انجام پذیرفت.[۲۴]

جنگ جهانی دوم

شاهدخت الیزابت در ینیفرم نیروی کمکی

در سپتامبر ۱۹۳۹، بریتانیا وارد جنگ جهانی دوم شد. لرد هیلشام پیشنهاد کرد که الیزابت و مارگارت برای دور بودن از بمباران‌های پیاپی لندن به کانادا منتقل شوند.[۲۶] اما مادر آن‌ها مخالفت کرد: «بچه‌ها بدون من نخواهند رفت. من بدون پادشاه نخواهم رفت و پادشاه هرگز نخواهد رفت.»[۲۷] نتیجتاً آن‌ها را به قلعه بالمورال در اسکاتلند بردند و سپس در کریسمس ۱۹۳۹ راهی کاخ ساندرینگهام در نورفولک شدند.[۲۸] از فوریه تا مه ۱۹۴۰، آن‌ها در رویال لُج در وینزر ماندند و بعد از آن به قلعه وینزر رفتند و پنج سال آینده را در آنجا سپری کردند.[۲۹] در ۱۹۴۰، الیزابت که چهارده ساله بود، نخستین مصاحبه رادیویی‌اش را با بی‌بی‌سی در برنامه ساعت بچه‌ها انجام داد؛ او خطاب به سایر کودکانی که درحال ترک شهرها بودند، گفت:[۳۰] «ما تلاش می‌کنیم هرچه در توان داریم برای کمک به ملوانان، سربازان و خلبانان شجاعمان انجام دهیم و همچنین تلاش می‌کنیم که سهم خودمان از خطر و غم جنگ را بپذیریم. ما، تک‌تک ما، می‌دانیم که در آخر، همه سالم خواهند بود.»[۳۰]

در ۱۹۴۳، برای اولین‌بار به تنهایی در انظار عمومی ظاهر شد؛ در بازدیدی از گارد گرندیه که خود در سال قبل به عنوان یکی از سرهنگ‌های آن انتخاب شده بود.[۳۱] پس از اینکه ۱۸ ساله شد، پارلمان قوانین را تغییر داد تا او بتواند در زمان ناتوانی یا غیبت پدرش، مانند زمان حضور شاه در ایتالیا در جولای ۱۹۴۴، به عنوان یکی از پنج مشاور دولت عمل کند.[۳۲] در فوریه ۱۹۴۵، الیزابت با شماره خدمت ۲۳۰۸۷۳ به صورت افتخاری به عنوان افسر دوم در نیروی کمکی خدمت قلمرویی انتخاب شد.[۳۳] او به عنوان یک راننده و مکانیک تعلیم دید و پنج ماه بعد به صورت افتخاری عنوان فرمانده کهتر (معادل زنانه سروان) را دریافت کرد.[۳۴][۳۵][۳۶]

روز پیروزی در اروپا. الیزابت (سمت چپ) در کنار خانواده‌اش و چرچیل.

در روز پیروزی در اروپا الیزابت و مارگارت به صورت ناشناس وارد جمعیتی که برای جشن گرفتن به خیابان‌ها رفته بودند، شدند. او بعدها در یک مصاحبه عنوان کرد که «ما از والدینمان پرسیدیم که آیا می‌توانیم برویم و خودمان ببینیم؟ به یاد دارم که وحشت‌زده بودیم که نکند شناسایی شویم… خطوط مردم غریبه‌ای که به سمت وایت‌هال می‌رفتند را به یاد دارم. همه در یک موج آسودگی و خوشحالی در حرکت بودیم.»[۳۷]

در جریان جنگ، تلاش‌هایی انجام گرفت که ملی‌گرایی ولزی را با پیوند دادن الیزابت به ولز سرکوب کنند. نقشه‌هایی مانند انتخاب او به عنوان پاسبان قلعه کرناروون یا پشتیبان اتحادیه جوانان ولزی، به خاطر دلایل مختلف از جمله بیم از مرتبط شدن الیزابت با جنبش‌های مخالفت با سربازی با مخالفت روبرو شدند.[۳۸] سیاستمداران ولزی پیشنهاد دادند که در روز تولد هجده سالگی‌اش، به عنوان «شاهدخت ولز» انتخاب شود. هربرت موریسون، وزیر کشور، از این ایده استقبال کرد، اما پادشاه با آن مخالف بود زیرا این عنوان را منحصر به همسر شاهزاده ولز می‌دانست و شاهزاده ولز همیشه وارث بلافصل تاج و تخت بود.[۳۹] در ۱۹۴۶، او به عضویت گورسد (جامعه) باردهای (نوعی قصه‌گو در فرهنگ گالی) ولزی در ایستفود (نوعی فستیوال هنری در ولز) ملی ولز درآمد.[۴۰]

شاهدخت الیزات در ۱۹۴۷ به اولین تور فرادریایی خود سفر کرد و در بازدید از آفریقای جنوب همراه والدین خود بود. در جریان این تور، او در تولد ۲۱ سالگی خود در مصاحبه‌ای با اتحادیه کشورهای مشترک‌المنافع بریتانیا گفت: «در برابر همه شما اعلام می‌کنم که تمام زندگی‌ام، چه طولانی باشد و چه کوتاه، را وقف خدمت به شما و خدمت به خانواده سلطنتی بزرگمان که همه به آن تعلق داریم، خواهم کرد.»[۴۱]

ازدواج

الیزابت همسر آینده‌اش، فیلیپ شاهزاده یونان و لهستان را در ۱۹۳۴ و ۱۹۳۷ ملاقات کرد.[۴۲] آن دو از طریق کریستیان نهم، پادشاه دانمارک و ملکه ویکتوریا خویشاوندی هم‌نیایی دارند. پس از یک ملاقات دیگر در کالج دریایی سلطنتی در دارتموث، الیزابت — که تنها ۱۳ سال داشت — گفت که عاشق فیلیپ شده‌است و آن دو به نامه‌نگاری مشغول شدند.[۴۳] زمانی که ۲۱ ساله شد، در ۹ ژوئیه ۱۹۴۷ به صورت رسمی با یکدیگر نامزد شدند.[۴۴]

الیزابت و فیلیپ در ۱۹۵۰

البته این موضوع بدون دردسر نبود؛ فیلیپ از نظر مالی پشتوانه‌ای نداشت و متولد خارج از کشور بود (هرچند که تبعه بریتانیا بود و در طول جنگ جهانی در نیروی دریایی سلطنتی خدمت کرده بود) و خواهرانش با اشراف‌زادگان آلمانی که با نازی‌ها در ارتباط بودند، مزدوج شده بودند.[۴۵] ماریون کراوفورد نوشت: «بعضی از مشاوران پادشاه او (فیلیپ) را به اندازه کافی برای او (الیزابت) مناسب نمی‌دانستند. او شاهزاده‌ای بود بدون خانه و پادشاهی. برخی مقالات دست بردار اصالت خارجی‌اش نبودند.»[۴۶] برخی زندگینامه نویسان به مخالفت مادر الیزابت با این ازدواج اشاره کرده‌اند و گویند که او فیلیپ را مانند «هون‌ها» توصیف کرده بود.[۴۷][۴۸] البته سال‌ها پس از سر گرفتن ازدواج، مادر الیزابت در گفتگو با زندگینامه نویس خود، تیم هیلد، فیلیپ را یک «جنتلمن انگلیسی» توصیف کرد.[۴۹]

پیش از ازدواج، فیلیپ همه عناوین یونانی و دانمارکی خودش را رها کرد و از مذهب ارتدکس یونانی به انگلیکان تغییر داد. او همچنین نام خانوادگی خودش را به مونتباتن، نام خانوادگی مادرش که بریتانیایی بود، تغییر داد.[۵۰] اندکی قبل از ازدواج، او به عنوان دوک ادینبرو انتخاب شد و عنوان رسمی والاحضرت سلطنتی به او تعلق گرفت.[۵۱]

الیزابت و فیلیپ در ۲۰ نوامبر ۱۹۴۷ در کلیسای وست‌مینستر ازدواج کردند و حدود ۲٬۵۰۰ کادوی عروسی از سراسر دنیا برای آنان ارسال شد.[۵۲] چون بریتانیا هنوز از ویرانی‌های جنگ رها نشده بود، الیزابت از کوپن‌های سهمیه‌ای برای خرید وسائل مورد نیاز جهت طراحی لباس عروسی‌اش که توسط نورمن هارتنل طراحی شد، استفاده کرد.[۵۳] چون جنگ به تازگی تمام شده بود، فیلیپ نتوانست نزدیکان آلمانی‌اش، از جمله ۳ خواهرش، را دعوت کند.[۵۴] همچنین شاه ادوارد هشتم، پادشاه مستعفی، هم دعوت نشد.[۵۵]

الیزابت نخستین فرزند خود، پرنس چارلز، را در ۱۴ نوامبر ۱۹۴۸ زایید. یک ماه قبل از تولد او، پادشاه به صورت رسمی با صدور فرمانی علنی به فرزندان الیزابت اجازه داد که از عناوین سلطنتی استفاده کنند؛ زیرا از آنجا که فیلیپ دیگر یک شاهزاده سلطنتی نبود، بدون این فرمان شاه این عناوین به آنان تعلق نمی‌گرفت.[۵۶] پرنسس آن، فرزند دوم الیزابت، در ۱۹۵۰ متولد شد.[۵۷]

پس از ازدواج، آن دو خانه وینزلسهم مور، در نزدیکی قلعه وینزر را اجاره کردند و تا ژوئیه ۱۹۴۹ آنجا زندگی کردند[۵۲] و سپس راهی کلارنس هاوس در لندن شدند. در میان ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۱، فیلیپ به عنوان یکی از خدمه نیروی دریایی سلطنتی در مالت، از مستعمرات بریتانیا، مستقر شد. او و الیزابت به مدت چند ماه به‌طور متناوب در مالت در ویلای گواردامانیا، خانه اجاره‌ای لرد مونتباتن، دائی فیلیپ، زندگی کردند. فرزندانشان در بریتانیا ماندند.[۵۸]

حکومت

آغاز سلطنت و تاج‌گذاری

اطلاعات بیشتر: تاجگذاری ملکه الیزابت دوم
تاج‌گذاری ملکه الیزابت، ۱۹۵۳

در ۱۹۵۱، وضعیت سلامتی جرج ششم رو به وخامت رفت و الیزابت به جای او در رویدادهای عمومی ظاهر می‌شد. زمانی که در اکتبر ۱۹۵۱ برای بازدید از کانادا رفته بود و از آنجا راهی ایالات متحده شده بود تا با رئیس جمهور آمریکا، هری ترومان، دیدار کند، منشی مخصوصش، مارتین چارتریس، پیش‌نویسی آماده کرده بود که در صورت مرگ شاه در زمان حضور الیزابت در کانادا به عنوان اعلامیه سلطنت او بخواند.[۵۹] در اوایل ۱۹۵۲، الیزابت و فیلیپ برای بازدید از استرالیا و نیوزیلند از راه کنیا راهی شدند. در ۶ فوریه ۱۹۵۲، زمانی که آن‌ها به تازگی به خانه خود در کنیا رسیده بودند، از بریتانیا نامه‌ای حاوی خبر درگذشت پادشاه و سلطنت الیزابت رسید. فیلیپ خبر را به ملکه جدید اعلام کرد.[۶۰] مارتین چارتریس از او خواست که یک نام سلطنتی برای خودش انتخاب کند و ملکه پاسخ داد که «قطعا» همان الیزابت مناسب است.[۶۱] او در سراسر ممالک ملکه اعلام شد و کاروان سلطنتی به سرعت به انگلستان بازگشت.[۶۲] سپس ملکه و فیلیپ خودشان را به کاخ باکینگهام رساندند.[۶۳]

مطابق سنت اختیار کردن نام خانوادگی شوهر توسط زن، این موضوع محتمل رسید که ملکه ممکن است نام خانوادگی شوهرش را برگزیند. دائی فیلیپ، لرد مونتباتن، پیشنهاد کرد که نام سلسله سلطنتی مطابق نام خانوادگی فیلیپ به «دودمان مونتباتن» تغییر کند. خود فیلیپ «دودمان ادینبرو» را ترجیح می‌داد زیرا دوک ادینبرو بود.[۶۴] وینستون چرچیل و مادربزرگ الیزابت، ملکه مری، نظرشان بر حفظ نام کنونی سلسله، «دودمان وینزز»، بود. نتیجتا در ۹ آوریل ۱۹۵۲ ملکه الیزابت اعلامیه صادر کرد مبنی بر اینکه نام سلسله سلطنتی تغییر نمی‌کند. فیلیپ با گفتن «من تنها مرد کشورم که نمی‌توانم نام خود را بر روی بچه‌هایم بگذارم» اعتراض کرد.[۶۵] در ۱۹۶۰، پس مرگ ملکه مری در ۱۹۵۳ و استعفای چرچیل در ۱۹۵۵، اعلام شد که نام خانوادگی نوادگان ذکور خانواده سلطنتی که القاب سلطنتی ندارند، «مونتباتن وینزر» خواهد بود.[۶۶]

در جریان آمادگی‌ها برای تاج‌گذاری، مارگارت به خواهرش گفت که مایل است با پیتر تاونسند، یک مرد مطلقه که ۱۶ سال از او بزرگ‌تر بود و ۲ پسر داشت، ازدواج کند. ملکه از او خواست که یک سال سپر کند؛ چنانکه چارتریس نوشته‌است، «ملکه به صورت طبیعی شاهدخت را درک می‌کرد، اما من فکر می‌کنم او تصور می‌کرد — و امیدوار بود — زمان موضوع را به فراموشی خواهد سپرد.»[۶۷] سیاستمداران ارشد با موضوع مخالف بودند و کلیسای انگلیس اجازه ازدواج مجدد پس از طلاق نمی‌داد. اگر مارگارت به صورت مدنی (یعنی بدون مراسم دینی) با تاونسند ازدواج می‌کرد، باید از ادعایش برای احتمال جانشینی خواهرش صرف نظر می‌کرد.[۶۸] در آخر، او تصمیم گرفت با پیتر تاونسند ازدواج نکند.[۶۹] او سال‌ها بعد در ۱۹۶۰ با انتونی آرمسترانگ جونز ازدواج کرد و پس از ازدواج به او لقب «ارل اسنودن» داده شد. آن‌ها در ۱۹۷۸ طلاق گرفتند و مارگارت دیگر ازدواج نکرد.[۷۰]

با وجود مرگ ملکه مری در ۲۴ مارس، مراسم تاج‌گذاری مطابق برنامه در ۲ ژوئن ۱۹۵۳ انجام شد، همانگونه که مری پیش از مرگ خود درخواست کرده بود.[۷۱] مراسمی که در کلیسای وست‌مینستر انجام شد، به صورت زنده از تلویزیون پخش شد؛ که پیش از آن روی نداده بود.[۷۲] بر روی لباس ملکه الیزابت علامت‌های ممالک مشترک‌المنافع گلدوزی شده بود:[۷۳] گل رز تودور انگلیسی، گل خار اسکاتلندی، تره‌فرنگی ولزی، برگ شبدر ایرلندی، آکاسیای طلایی استرالیایی، برگ افرای کانادایی، سرخس نقره‌ای نیوزیلندی، شکربوته‌ها آفریقای جنوبی، لاله مردابی برای هند و سیلان و جوت، گندم و نیشکر برای پاکستان.[۷۴]

ادامه تحولات اتحادیه کشورهای مشترک‌المنافع

از زمان تولد الیزابت، امپراتوری بریتانیا در حال تبدیل شدن به اتحادیه‌ای از کشورهای مشترک‌المنافع بود.[۷۵] زمانی که او در ۱۹۵۲ به قدرت رسید، حاکم بریتانیا در واقع به رئیس کشور چند کشور مستقل تبدیل شده بود.[۷۶] در ۱۹۵۳، ملکه و همسرش راهی سفری هفت ماهه شدند، از ۱۳ کشور بازدید کردند و ۴۰٬۰۰۰ مایل را در زمین، دریا و هوا طی کردند.[۷۷] او به نخستین پادشاه یا ملکه حاکم استرالیا و نیوزیلند تبدیل شد که در زمان سلطنتش از آن کشورها بازدید می‌کند.[۷۸] در جریان این بازدید، جمعیت عظیمی به استقبالش آمد و برآورد شده‌است که سه چهارم مردم استرالیا او را دیدند.[۷۹] در طول سلطنتش، ملکه صدها بازدید رسمی از کشورهای دیگر و ممالک مشترک‌المنافع انجام داد؛ او بیش از همه رئیس کشورهای جهان بیشتر سفر رسمی داشته‌است.[۸۰]

در ۱۹۵۶، نخست وزیران انگلیس و فرانسه، آنتونی ایدن و گی موله درباره پیوستن فرانسه به اتحادیه کشورهای مشترک‌المنافع مذاکره کردند. این موضوع پذیرفته نشد و یک سال بعد، فرانسه پیمان‌نامه رم را امضا کرد که نتیجه آن تاسیس اتحادیه اقتصادی اروپا بود؛ سلف اتحادیه اروپا.[۸۱] در نوامبر ۱۹۵۶، بریتانیا و فرانسه در یک تلاش ناموفق به مصر حمله کردند تا کانال سوئز را تسخیر کنند. لرد مونتباتن ادعا کرده‌است که ملکه با این تصمیم مخالف بود اما ایدن این را تکذیب کرده‌است. ایدن یک ماه بعد از شکست حمله به مصر استعفا کرد.[۸۲]

نبود یک شیوه رسمی در حزب محافظه‌کار برای انتخاب رهبر، منجر به این شد که پس از استعفای ایدن، ملکه وظیفه پیدا کرد که شخصی را برای تشکیل دولت انتخاب کند. ایدن پیشنهاد کرد که لرد سالیزبوری انتخاب شود. لرد سالیزبوری و لرد کیلمویر با کابینه بریتانیا، چرچیل و رئیس کمیته ۱۹۲۲ مشورت کردند و در نهایت، ملکه نامزد مدنظر آن‌ها را انتخاب کرد: هارولد مک‌میلان.[۸۳]

بحران سوئز و انتخاب جانشین ایدن باعث شد که در ۱۹۵۷، ملکه برای نخستین‌بار به صورت جدی تحت انتقاد قرار بگیرد. لرد آلترینچام، در یک مجله‌ای که متعلق به خودش بود،[۸۴] ملکه را متهم کرد که همیشه «دور از دسترس» است،[۸۵] هرچند ادعای آلترینچام توسط دیگران رد شد و حتی باعث شد یک نفر به او سیلی بزند.[۸۶] ۶ سال بعد، در ۱۹۶۳، مک‌میلان استعفا داد و به ملکه توصیه کرد ارلِ هوم را به عنوان نخست وزیر انتخاب کند؛ توصیه‌ای که مورد پذیرش واقع شد.[۸۷] ملکه باز هم به دلیل انتخاب یک نخست وزیر بر اساس مشاوره یک گروه کوچک از وزیران یا یک وزیر به باد انتقاد گرفته شد.[۸۷] در ۱۹۶۵، محافظه‌کاران شیوه‌ای برای انتخاب رهبر خود اتخاذ کردند که باعث ملکه دیگر مجبور نشود در این موارد مداخله کند.[۸۸]

در ۱۹۵۷، ملکه به صورت رسمی از ایالات متحده بازدید کرد، جایی که او از طرف اتحادیه کشورهای مشترک‌المنافع در سازمان ملل سخنرانی کرد. در همان سفر، او بیست و سومین پارلمان کانادا را افتتاح کرد که باعث شد نخستین پادشاه یا ملکه کانادا تبدیل شود که چنین می‌کند.[۸۹] ۲ سال بعد، به عنوان ملکه کانادا و نه ملکه بریتانیا یا رهبر کشورهای مشترک‌المنافع، از ایالات متحده بازدید کرد و به مناطق مختلف کانادا سفر کرد.[۸۹][۹۰] در ۱۹۶۱، او از کشورهای قبرس، هند، پاکستان، نپال و ایران بازدید کرد.[۹۱] در همان سال، درحالی که جانشین او به عنوان رئیس کشور غنا، قوام نکرومه، در خطر ترور بود و جان ملکه هم می‌توانست در خطر باشد، از آن کشور دیدار کرد.[۹۲] مک‌میلان نوشت: «ملکه کاملا جدی است... او از اینکه با او مانند یک... ستاره سینما رفتار شود، ناراحت است... او واقعا قلب و دل یک مرد را دارد... او عاشق وظیفه‌اش است و قصد دارد که یک «ملکه» باشد.»[۹۲] پیش از بازدیدش از کیوبک در ۱۹۶۴، رسانه‌ها گزارش دادند که جدایی‌طلبان افراطی کیوبک قصد دارند الیزابت را ترور کنند.[۹۳][۹۴] هرچند او هدف ترور واقع نشد، اما زمانی که در مونترال بود، با تظاهراتی روبرو گردید؛ نوشتند که «آرامش و شجاعت ملکه در برابر خشونت» قابل توجه است.[۹۵]

زمانی که الیزابت در ۱۹۵۹ و ۱۹۶۳، به ترتیب، پرنس اندرو و پرنس ادوارد را باردار بود، نتوانست آیین بازگشایی پارلمان بریتانیا را به جا آورد که این تنها بار در طول حکومتش بود که موفق به چنین کاری نشد.[۹۶] در کنار انجام مراسم‌های سنتی، او آیین «پرسه سلطنتی» را در ۱۹۷۰ برای اولین‌بار، در استرالیا و نیوزیلند، انجام داد که در آن با مردم عادی دیدار کرد.[۹۷]

تسریع روند استعمارزدایی

دهه‌های ۶۰ و ۷۰ (قرن ۲۰) شاهد تسریع روند استعمارزدایی آفریقا و کارائیب بود. بیشتر از ۲۰ کشور از بریتانیا، به عنوان بخشی از برنامه انتقال خود مختاری، مستقل شدند. در ۱۹۶۵، رئیس جمهور رودزیا، ایان اسمیت، برخلاف خواسته اکثریت مردم آن کشور، به صورت یک طرفه با ابراز «وفاداری و علاقه» به الیزابت، اعلان استقلال کرد. با وجود اینکه ملکه به صورت رسمی این موضوع او را نپذیرفت و جامعه جهانی علیه رودزیا تحریم اعمال کرد، رژیم او برای نزدیک به یک دهه به کار خود ادامه داد. از آنجا که پیوند بریتانیا با مستعمرات سابقش سست شد، دولت این کشور تصمیم گرفت که وارد اتحادیه اروپا شود؛ هدف که در ۱۹۷۳ محقق شد.[۹۸]

در فوریه ۱۹۷۴، ادوارد هیت، نخست وزیر بریتانیا، از ملکه خواست که درخواست برگزاری انتخابات سراسری بدهد. در آن زمان، الیزابت در بازدید از کرانه اقیانوس آرام در استرالزی بود و مجبور شد که به بریتانیا بازگردد.[۹۹] انتخابات آن سال منجر به یک «مجلس معلق» شد؛ هیت و محافظه‌کاران اکثریت را به دست نیاوردند اما می‌توانستند در صورتی که با لیبرال‌ها ائتلافی تشکیل دهند، در قدرت باقی بمانند. هیت پس از اینکه موضوع ائتلاف به خوبی پیش نرفت، استعفا داد. نتیجتا ملکه از رهبر اپوزیسیون، هارولد ولیسون از حزب کارگر، درخواست کرد که دولت تشکیل دهد.[۱۰۰]

یک سال بعد، در اوج بحران قانونی استرالیا در ۱۹۷۵، نخست وزیر استرالیا گاف ویتلم پس از اینکه نتوانست موافقت سنا که حزب اپوزیسیون در آن اکثریت را داشت، را برای پیشنهاد بودجه خود جلب کند، از سمت خودش توسط فرماندار کل استرالیا، سر جان کر، برکنار شد.[۱۰۱] اما در مجلس نمایندگان استرالیا اکثریت از ویلتم پشتیبانی می‌کرد. نتیجتا سخنگوی (رئیس) مجلس از ملکه درخواست کرد که در موضوع مداخله کرده و تصمیم جان کر را معلق اعلام کند. اما الیزابت با توضیح اینکه در تصمیمی که قانون اساسی استرالیا به فرماندار کل داده‌است دخالت نخواهد کرد، درخواستش را رد کرد. ماجرای ویلتم و کر که آن را بزرگ‌ترین بحران قانونی تاریخ استرالیا لقب داده‌اند، باعث شد گرایش به جمهوری‌خواهی در آن کشور افزایش پیدا کند.[۱۰۲][۱۰۱]

جوبیلی نقره‌ای

در ۱۹۷۷، الیزابت جوبیلی نقره‌ای (۲۵امین سال سلطنت) خود را جشن گرفت. مراسم‌ها و رویدادهایی در سراسر ممالک مشترک‌المنافع در همین رابطه برگزار شد که بسیاری از آن‌ها با بازدیدهای او از آن کشورها همزمان بود. درحالی که رسانه‌ها در همان زمان ماجرای طلاق پرنسس مارگارت از همسرش را به صورتی منفی بازتاب دادند، این جشن‌ها مجددا محبوبیت ملکه را نشان داد.[۱۰۳] در ۱۹۷۸، رهبر کمونیست رومانی، نیکلای چائوشسکو و همسرش النا در سفری رسمی از بریتانیا بازدید کردند و ملکه نیز از آن‌ها پذیرایی کرد؛[۱۰۴] با این حال او در یک گفتگوی خصوصی از «خونی که بر گردن آن‌هاست» سخن گفته بود.[۱۰۵] سال بعد دو مشکل بزرگ پیش آمد: یکی آن که مشخص شد آنتونی بلانت، مسئول نگهداری از کلکسیون تصاویراو، یک جاسوس کمونیست بوده‌است؛ و دیگری ترور لرد مونتباتن، دائی فیلیپ، توسط ارتش موقت جمهوری‌خواه ایرلند.[۱۰۶]

به گفته پاول مارتین، در اواخر دهه ۱۹۷۰، ملکه نگران بود که حکومت سلطنتی برای پیر ترودو، نخست وزیر کانادا، اهمیت زیادی ندارد. تونی بن گفت که ملکه ترودو را «ناامید کننده» یافت.[۱۰۷] جمهوری‌خواهی ترودو به نظر می‌رسد که از رفتارش نظیر سر خوردن از نرده‌های پله در کاخ باکینگهام، انجام حرکت پیروئت باله پشت سر الیزابت یا حذف بسیاری از نمادهای سلطنتی کانادا از دفتر نخست وزیری مشخص بود.[۱۰۷] در ۱۹۸۰ که سیاستمداران کانادایی به لندن رفتند تا درباره انتقال کامل استقلال به کانادا مذاکره کنند، ملکه را از همه سیاستمداران و دیوانسالاران بریتانیایی «آگاه به موضوع» یافتند.[۱۰۷] او به خصوص پس از عدم موفقیت لایحه C-60 که می‌توانست بر جایگاهش به عنوان رئیس کشور کانادا تاثیر بگذارد، پیگیر موضوع بود. پس از ملی کردن قانون اساسی کانادا، نقش پارلمان بریتانیا در کانادا به پایان رسید اما حکومت سلطنت مشروطه حفظ شد. ترودو در خاطراتش ذکر کرده‌است که ملکه از تلاش او برای اصلاح قانون اساسی کانادا راضی بود و ترودو تحت‌تاثیر «مرحمتی که در انظار عمومی» و «خردی که در ملاقات‌های خصوصی» از سوی ملکه نشان داده شد، قرار گرفت.[۱۰۸]

زندگی

الیزابت دوم در مراسم افتتاح یک سد در ولز، ۱۹۵۲
۱۹۵۰

پس از مرگ پدرش شاه جرج ششم در ۶ فوریه ۱۹۵۲، الیزابت دوم به مقام ریاست دولت در پادشاهی متحده، کانادا، استرالیا، نیوزلند، سیلان، پاکستان و آفریقای جنوبی رسید. امروز بیش از ۱۲۸ میلیون نفر در کشورهایی زندگی می‌کنند که او صدر حکومت آنان است. او در ضمن مقام‌های صدر همسود، ریاست عالی کلیسای انگلستان، لرد مان و دوک لانکستر را نیز به عهده دارد. الیزابت دوم در بین حاکمان فعلی طولانی‌ترین دورهٔ صدارت حکومت در جهان را به عهده دارد.[۱۰۹][۱۱۰] ملکه الیزابت دوم، تاکنون در بریتانیا شاهد فعالیت سیزده نخست‌وزیر بوده‌است و آقای بوریس جانسون، نخست‌وزیر کنونی بریتانیا، سیزدهمین نخست‌وزیری است که در زمان سلطنت او دولت تشکیل داده‌است.[۱۱۱]

تندیس‌های مومی از ملکه الیزابت دوم و شاهزاده فلیپ در موزه مادام توسو.

چگونگی وراثت سلطنت

وضعیت جسمانی جرج ششم، پادشاه وقت بریتانیا از سال ۱۹۴۸ رو به وخامت نهاده بود. در سال ۱۹۵۱، وی به علت بیماری سرطان، تحت عمل قرار گرفته بود. در تاریخ ۶ فوریه ۱۹۵۲، جرج ششم، در سن ۵۶ سالگی درگذشت.[۱۱۲] بر اساس قانون پیشین وراثت سلطنت در بریتانیا که قدمت آن به بیش از ۳۰۰ سال می‌رسید، اولین فرزند پسر پادشاه وارث سلطنت بود و تنها در صورتی که پادشاه فرزند پسر نداشت، دختر ارشد او بر تخت سلطنت تکیه می‌زد. به همین دلیل و چون جرج ششم فرزند پسر نداشت، تاج و تخت سلطنت به دختر ارشد وی منتقل شد.[۱۱۳] شاهدخت الیزابت، دوشس ادینبرو، در شکارگاه سلطنتی در کنیا بود که خبر مرگ پدرش را دریافت کرد. بارش توفان بازگشت هواپیما را به تأخیر انداخت و یک روز بعد شاهدخت الیزابت به همراه همسرش فیلیپ به بریتانیا بازگشت. وینستون چرچیل، نخست‌وزیر و سایر مقامات دولت بریتانیا از او در فرودگاه استقبال کردند. الیزابت در ۸ فوریه ۱۹۵۲ و در سن ۲۵ سالگی ملکه بریتانیا و قلمروهای همسود شد و پدر او هفت روز بعد به خاک سپرده شد. ۱۶ ماه بعد مراسم تاجگذاری ملکه الیزابت دوم انجام گرفت.[۱۱۲]

تصویر الیزابت دوم بر روی تمبری در استرالیا که یکی از کشورهای تحت سلطنت او است

اختیارات ملکه

در بریتانیا، مقام سلطنت جنبهٔ تشریفاتی و نمادین دارد و اگرچه بسیاری از نهادهای حکومتی به نام پادشاه یا ملکه این کشور فعالیت می‌کنند، اما او عملاً دارای اختیارات اجرایی و در نتیجه، مسئولیت سیاسی نیست و تصمیمات حکومتی، حتی در مورد بسیاری از موضوع‌های مربوط به خاندان سلطنتی و نهاد سلطنت، به نام پادشاه یا ملکه اما توسط دولت، پارلمان و سایر نهادها اتخاذ و اجرا می‌شوند.[۱۱۳] از آنجا که سنت‌ها و رسوم سیاسی ریشه در تاریخ گذشته این کشور دارد، ملکه «به‌طور اسمی» از اختیارات گسترده‌ای برخوردار است که قرن‌ها پیش از این در دست پادشاهان این کشور متمرکز بود اما امروزه تقریباً تمامی این اختیارات عملاً به نهادهای انتخابی و تشکیلات منبعث از اراده مردم تفویض شده و تنها نام و برخی تشریفات مرتبط با آنها برای پادشاه یا ملکه بریتانیا باقی مانده‌است. به خصوص ملکه بریتانیا برخلاف اسلاف سده‌های پیشین خود، حق موضعگیری و اظهارنظر سیاسی و دخالت در امور حکومتی را به هیچ عنوان ندارد. از جمله این اختیارات تشریفاتی و اسمی می‌توان به ریاست دولت، فرماندهی کل نیروهای مسلح و تأیید قوانین مصوب پارلمان و همچنین ریاست عالیه بر کلیسای انگلیکن اشاره کرد. در عمل، ریاست دولت و فرماندهی کل نیروهای مسلح به نخست‌وزیر سپرده می‌شود و طی حدود سیصد سال گذشته، فرمانروایان بریتانیا هیچگاه از امضای مصوبات پارلمان خودداری نکرده‌اند. کلیسای انگلیکن نیز خود دارای تشکیلاتی برای تعیین مقامات ارشد و همچنین اداره امور خویش است هر چند موقعیت ملکه به عنوان «مدافع مذهب» در تشریفات کلیسایی همچنان محفوظ است.

الیزابت دوم علاوه بر ریاست کشور بریتانیا، رئیس تعداد دیگری از کشورها نیز بوده که عموماً زمانی مستعمره بریتانیا بودند. سلطنت او بر بعضی از این کشورها، مانند پاکستان، سیلان (سریلانکا)، نیجریه، سیرالئون، جامائیکا، مالاوی و چند کشور دیگر چند سال به طول انجامید و این کشورها بعداً تصمیم گرفتند ریاست کشور را به نهادهای داخلی منتقل کنند. در برخی دیگر، این ترتیبات همچنان برجاست و در حال حاضر، الیزابت دوم علاوه بر بریتانیا، ریاست پانزده کشور دیگر را نیز در اختیار دارد اما وظایف سلطنت در این کشورها توسط فرمانداران کل به نمایندگی از سوی او ایفا می‌شود. فرمانداران کل معمولاً به پیشنهاد دولت محلی و تصویب ملکه به این سمت منصوب می‌شوند. الیزابت دوم همچنین رئیس اتحادیه کشورهای همسود متشکل از ۵۲ کشور است.

در شرایط عادی، که کمابیش طی چند سده اخیر به خصوص پس از نیمه قرن نوزدهم در بریتانیا حکمفرما بوده‌است، وظایف اصلی ملکه عبارتست از ارائه مشورت به نخست‌وزیر، توصیه سیاست‌ها به نخست‌وزیر بدون حق پافشاری بر اتخاذ آنها و هشدار در مورد اشتباهات احتمالی. نخست‌وزیر بریتانیا هفته‌ای یک بار با ملکه دیدار خصوصی دارد و اسناد و گزارش‌های دولتی هم به‌طور روزانه برای ملکه ارسال می‌شود هر چند او حق افشا، گفتگو یا اظهارنظر دربارهٔ محتوای آنها را ندارد.

او تنها کسی است که در بریتانیا می‌تواند بدون داشتن گواهی‌نامه رانندگی یا پلاک ثبت‌شده رانندگی کند.[۱۱۴]

برخی دیگر مانند اندرو جرج نماینده لیبرال دموکرات مجلس عوام معتقد هستند اسناد فاش شده در مورد دخالت ملکه در فرایند مردم سالاری، چشم‌های کسانی را که معتقد هستند ملکه تنها نقش تشریفاتی دارد باز می‌کند.[۱۱۵]

ثروت

View of Sandingham House from the south bank of the Upper Lake
خانه ساندرینگهام، اقامت‌گاه خصوصی و از اموال شخصی الیزابت دوم است که به او از خانواده‌اش ارث رسیده‌است.

املاک سلطنتی، نام بنیادی است که برای ملکه درآمدزایی می‌کند.[۱۱۶] این بنیاد بیش از ۵۰۰ میلیون پوند املاک شخصی، سرمایه‌گذاری و درآمد ملکه بریتانیا را اداره می‌کند.[۱۱۷]

در مورد میزان ثروت شخصی الیزابت دوم، ملکه بریتانیا، سال‌ها حدس و گمان زده شده‌است. در سال ۲۰۱۱، ملکهٔ بریتانیا با ۳۰۰ میلیون پوند دارایی اثبات‌شده، در رده ۲۵۷ «فهرست ثروتمندترین‌های بریتانیا» قرار گرفت.[۱۱۸] مجله اقتصادی فوربز، در سال ۲۰۱۰، میزان ثروت شخصی الیزابت دوم را در حدود ۴۵۰ میلیون دلار آمریکا تخمین زده بود.[۱۱۹] در سال ۱۹۹۳، دفتر مخصوص ملکهٔ بریتانیا، در واکنش به اخبار و شایعاتی مبنی بر میزان دارایی‌های شخصی ملکه به میزان ۱۰۰ میلیون پوند استرلینگ، آن را «به شدت اغراق‌آمیز» توصیف کرد.[۱۲۰]

کلکسیون سلطنتی، که شامل جواهرات سلطنتی امپراتوری بریتانیا و آثار هنری برجسته‌ای است، جزو اموال شخصی ملکهٔ بریتانیا محسوب نمی‌شود و تنها در اختیار ملکه قرار دارند.[۱۲۱][۱۲۲] هم‌چنین کاخ‌های سلطنتی باکینگهام و دژ ویندسور، تنها در اختیار خانواده سلطنتی قرار دارند و مالکیت آن‌ها در اختیار خانواده سلطنتی و ملکه بریتانیا نیست.[۱۲۳] از دیگر اموال منقولی که تنها در اختیار خانواده سلطنتی قرار دارد، قلمرو دوک لنکستر است که در سال ۲۰۱۰، ارزش آن در حدود ۳۴۸ میلیون پوند استرلینگ تخمین زده شده‌بود.[۱۲۴]

گفته می‌شود که الیزابت دوم به اقامت در کاخ باکینگهام که اقامت‌گاه رسمی خانواده سلطنتی در شهر لندن است، چنان رغبتی ندارد و اقامت در قلعه ویندسور را به مراتب ترجیح می‌دهد.[۱۲۵] کاخ ساندرینگهام و دژ بالمورال اقامت‌گاه‌های خصوصی و از اموال خانوادگی ملکه بریتانیا هستند. ملکه الیزابت دوم، مالک شخصی این دو کاخ است.[۱۲۳] درآمدهای حاصل از املاکی به ارزش بیش از ۶٫۶ میلیارد پوند استرلینگ، تحت قیومیت خانواده سلطنتی بریتانیا است، که در انگلستان به اصطلاح «املاک تاج» نامیده می‌شود. ملکه بریتانیا حق فروش هیچ‌یک از آن املاک و مستغلات را ندارد و درآمد حاصل از آن‌ها نیز به خزانه بریتانیا جهت پرداخت حقوق کارمندان دولت، واریز می‌شود.[۱۲۶]

نشان سلطنتی ملکه الیزابت دوم در پادشاهی متحده به جز اسکاتلند

عناوین، لقب‌ها و نشان‌ها

نشان سلطنتی ملکه در اسکاتلند
  • ۲۱ آوریل ۱۹۲۶ — ۱۱ دسامبر ۱۹۳۶: والاحضرتِ سلطنت شاهدخت الیزابت یورک
  • ۱۱ دسامبر ۱۹۳۶ — ۲۰ نوامبر ۱۹۴۷: والاحضرتِ سلطنت شاهدخت الیزابت
  • ۲۰ نوامبر ۱۹۴۷ — ۶ فوریه ۱۹۵۲: والاحضرتِ سلطنت شاهدخت الیزابت، دوشس ادینبرو
  • ۶ فوریه ۱۹۵۲ — تا کنون: علیاحضرت ملکه

جانشینان

نوبت جانشینی سلطنت بریتانیا بعد از الیزابت دوم، به ترتیب زیر است:[۱۲۷]

پانویس

  1. ↑ Relationship with the Crown - Guernsey
  2. ↑ http://www.royal.gov.uk/MonarchUK/QueenandCrowndependencies/ChannelIslands.aspx
  3. ↑ شصتمین سالگرد آغاز سلطنت ملکه بریتانیا، بی‌بی‌سی فارسی
  4. ↑ مراسم شصتمین سالگرد سلطنت ملکه بریتانیا در پارلمان، بی‌بی‌سی فارسی
  5. ↑ Bradford, p. 22; Brandreth, p. 103; Marr, p. 76; Pimlott, pp. 2–3; Lacey, pp. 75–76; Roberts, p. 74
  6. ↑ Hoey, p. 40
  7. ↑ Brandreth, p. 103; Hoey, p. 40
  8. ↑ Brandreth, p. 103
  9. ↑ Pimlott, p. 12
  10. ↑ Williamson, p. 205
  11. ↑ Lacey, p. 56; Nicolson, p. 433; Pimlott, pp. 14–16
  12. ↑ Crawford, p. 26; Pimlott, p. 20; Shawcross, p. 21
  13. ↑ Brandreth, p. 124; Lacey, pp. 62–63; Pimlott, pp. 24, 69
  14. ↑ Brandreth, pp. 108–110; Lacey, pp. 159–161; Pimlott, pp. 20, 163
  15. ↑ Brandreth, pp. 108–110
  16. ↑ Brandreth, p. 105; Lacey, p. 81; Shawcross, pp. 21–22
  17. ↑ Brandreth, pp. 105–106
  18. ↑ Bond, p. 8; Lacey, p. 76; Pimlott, p. 3
  19. ↑ Lacey, pp. 97–98
  20. ↑ Marr, pp. 78, 85; Pimlott, pp. 71–73
  21. ↑ Brandreth, p. 124; Crawford, p. 85; Lacey, p. 112; Marr, p. 88; Pimlott, p. 51; Shawcross, p. 25
  22. ↑ Her Majesty The Queen: Early life and education, Royal Household, 29 December 2015, retrieved 18 April 2016
  23. ↑ Marr, p. 84; Pimlott, p. 47
  24. ↑ ۲۴٫۰ ۲۴٫۱ Pimlott, p. 54
  25. ↑ ۲۵٫۰ ۲۵٫۱ Pimlott, p. 55
  26. ↑ Warwick, Christopher (2002), Princess Margaret: A Life of Contrasts, London: Carlton Publishing Group, p. 102, ISBN 978-0-233-05106-2
  27. ↑ Queen Elizabeth the Queen Mother, Royal Household, 21 December 2015, retrieved 18 April 2016
  28. ↑ Crawford, pp. 104–114; Pimlott, pp. 56–57
  29. ↑ Crawford, pp. 114–119; Pimlott, p. 57
  30. ↑ ۳۰٫۰ ۳۰٫۱ Children's Hour: Princess Elizabeth, BBC, 13 October 1940, archived from the original on 27 November 2019, retrieved 22 July 2009
  31. ↑ Early public life, Royal Household, archived from the original on 28 March 2010, retrieved 20 April 2010
  32. ↑ Pimlott, p. 71
  33. ↑ The London Gazette: (Supplement) no. 36973. p. . 6 March 1945.
  34. ↑ Bradford, p. 45; Lacey, p. 148; Marr, p. 100; Pimlott, p. 75
  35. ↑ The London Gazette: (Supplement) no. 37205. p. . 31 July 1945.
  36. ↑ Rothman, Lily (25 May 2018), "The World War II Auto Mechanic in This Photo Is Queen Elizabeth II. Here's the Story Behind the Picture", Time
  37. ↑ Bond, p. 10; Pimlott, p. 79
  38. ↑ Royal plans to beat nationalism, BBC News, 8 March 2005, retrieved 15 June 2010
  39. ↑ Pimlott, pp. 71–73
  40. ↑ Gorsedd of the Bards, National Museum of Wales, archived from the original on 18 May 2014, retrieved 17 December 2009
  41. ↑ A speech by the Queen on her 21st birthday, Royal Household, 20 April 1947, retrieved 18 April 2016
  42. ↑ Brandreth, pp. 132–139; Lacey, pp. 124–125; Pimlott, p. 86
  43. ↑ Bond, p. 10; Brandreth, pp. 132–136, 166–169; Lacey, pp. 119, 126, 135
  44. ↑ Heald, p. 77
  45. ↑ Edwards, Phil (31 October 2000), The Real Prince Philip, Channel 4, archived from the original on 9 February 2010, retrieved 23 September 2009
  46. ↑ Crawford, p. 180
  47. ↑ Davies, Caroline (20 April 2006), "Philip, the one constant through her life", The Daily Telegraph, London, retrieved 23 September 2009
  48. ↑ Brandreth, p. 314
  49. ↑ Heald, p. xviii
  50. ↑ Hoey, pp. 55–56; Pimlott, pp. 101, 137
  51. ↑ The London Gazette: no. 38128. p. . 21 November 1947.
  52. ↑ ۵۲٫۰ ۵۲٫۱ 60 Diamond Wedding anniversary facts, Royal Household, 18 November 2007, archived from the original on 3 December 2010, retrieved 20 June 2010
  53. ↑ Hoey, p. 58; Pimlott, pp. 133–134
  54. ↑ Hoey, p. 59; Petropoulos, p. 363
  55. ↑ Bradford, p. 61
  56. ↑ Letters Patent, 22 October 1948; Hoey, pp. 69–70; Pimlott, pp. 155–156
  57. ↑ Pimlott, p. 163
  58. ↑ Brandreth, pp. 226–238; Pimlott, pp. 145, 159–163, 167
  59. ↑ Brandreth, pp. 240–241; Lacey, p. 166; Pimlott, pp. 169–172
  60. ↑ Brandreth, pp. 245–247; Lacey, p. 166; Pimlott, pp. 173–176; Shawcross, p.16
  61. ↑ Bousfield and Toffoli, p. 72; Charteris quoted in Pimlott, p. 179 and Shawcross, p. 17
  62. ↑ Pimlott, pp. 178–179
  63. ↑ Pimlott, pp. 186–187
  64. ↑ Soames, Emma (1 June 2012), Emma Soames: As Churchills we're proud to do our duty, retrieved 12 March 2019
  65. ↑ Bradford, p. 80; Brandreth, pp. 253–254; Lacey, pp. 172–173; Pimlott, pp. 183–185
  66. ↑ The London Gazette: (Supplement) no. 41948. p. . 5 February 1960.
  67. ↑ Brandreth, pp. 269–271
  68. ↑ Brandreth, pp. 269–271; Lacey, pp. 193–194; Pimlott, pp. 201, 236–238
  69. ↑ Bond, p. 22; Brandreth, p. 271; Lacey, p. 194; Pimlott, p. 238; Shawcross, p. 146
  70. ↑ Princess Margaret, Royal Household, 21 December 2015, retrieved 18 April 2016
  71. ↑ Bradford, p. 82
  72. ↑ 50 facts about The Queen's Coronation, Royal Household, 25 May 2003, retrieved 18 April 2016
  73. ↑ Lacey, p. 190; Pimlott, pp. 247–248
  74. ↑ Cotton, Belinda; Ramsey, Ron, By appointment: Norman Hartnell's sample for the Coronation dress of Queen Elizabeth II, National Gallery of Australia, archived from the original on 29 June 2011, retrieved 4 December 2009
  75. ↑ Marr, p. 272
  76. ↑ Pimlott, p. 182
  77. ↑ The Commonwealth: Gifts to the Queen, Royal Collection Trust, retrieved 20 February 2016
  78. ↑ Australia: Royal visits, Royal Household, 13 October 2015, retrieved 18 April 2016
    New Zealand: Royal visits, Royal Household, 22 December 2015, retrieved 18 April 2016
    Marr, p. 126
  79. ↑ Brandreth, p. 278; Marr, p. 126; Pimlott, p. 224; Shawcross, p. 59
  80. ↑ Campbell, Sophie (11 May 2012), "Queen's Diamond Jubilee: Sixty years of royal tours", The Telegraph, retrieved 20 February 2016
  81. ↑ Thomson, Mike (15 January 2007), When Britain and France nearly married, BBC News, retrieved 14 December 2009
  82. ↑ Pimlott, p. 255; Roberts, p. 84
  83. ↑ Marr, pp. 175–176; Pimlott, pp. 256–260; Roberts, p. 84
  84. ↑ Lacey, p. 199; Shawcross, p. 75
  85. ↑ Lord Altrincham in National Review quoted by Brandreth, p. 374 and Roberts, p. 83
  86. ↑ Brandreth, p. 374; Pimlott, pp. 280–281; Shawcross, p. 76
  87. ↑ ۸۷٫۰ ۸۷٫۱ Hardman, p. 22; Pimlott, pp. 324–335; Roberts, p. 84
  88. ↑ Roberts, p. 84
  89. ↑ ۸۹٫۰ ۸۹٫۱ Queen and Canada: Royal visits, Royal Household, archived from the original on 4 May 2010, retrieved 12 February 2012
  90. ↑ Bradford, p. 114
  91. ↑ Pimlott, p. 303; Shawcross, p. 83
  92. ↑ ۹۲٫۰ ۹۲٫۱ Macmillan, pp. 466–472
  93. ↑ Speaight, Robert (1970), Vanier, Soldier, Diplomat, Governor General: A Biography, London: William Collins, Sons and Co. Ltd., ISBN 978-0-00-262252-3
  94. ↑ Dubois, Paul (12 October 1964), "Demonstrations Mar Quebec Events Saturday", The Gazette, p. 1, retrieved 6 March 2010
  95. ↑ Bousfield, p. 139
  96. ↑ Dymond, Glenn (5 March 2010), Ceremonial in the House of Lords (PDF), House of Lords Library, p. 12, retrieved 5 June 2010
  97. ↑ Hardman, pp. 213–214
  98. ↑ Bradford, pp. 123, 154, 176; Pimlott, pp. 301, 315–316, 415–417
  99. ↑ Bradford, p. 181; Pimlott, p. 418
  100. ↑ Bradford, p. 181; Marr, p. 256; Pimlott, p. 419; Shawcross, pp. 109–110
  101. ↑ ۱۰۱٫۰ ۱۰۱٫۱ Bond, p. 96; Marr, p. 257; Pimlott, p. 427; Shawcross, p. 110
  102. ↑ Pimlott, pp. 428–429
  103. ↑ Pimlott, p. 449
  104. ↑ Hardman, p. 137; Roberts, pp. 88–89; Shawcross, p. 178
  105. ↑ Elizabeth to her staff, quoted in Shawcross, p. 178
  106. ↑ Pimlott, pp. 336–337, 470–471; Roberts, pp. 88–89
  107. ↑ ۱۰۷٫۰ ۱۰۷٫۱ ۱۰۷٫۲ Heinricks, Geoff (29 September 2000), "Trudeau: A drawer monarchist", National Post, Toronto, p. B12
  108. ↑ Trudeau, p. 313
  109. ↑ "Thailand's King Bhumibol Adulyadej dies at 88". BBC News. 13 October 2016. Retrieved 13 October 2016.
  110. ↑ PA (13 October 2016). "Queen takes over longest reign mantle after Thailand's King Bhumibol dies". AOL (UK). Retrieved 13 October 2016.
  111. ↑ آغاز مراسم گرامی‌داشت شصتمین سالگرد سلطنت ملکه بریتانیا، بی‌بی‌سی فارسی
  112. ↑ ۱۱۲٫۰ ۱۱۲٫۱ آغاز سلطنت الیزابت، شاهزاده جوان، بی‌بی‌سی فارسی
  113. ↑ ۱۱۳٫۰ ۱۱۳٫۱ برابری تاریخی دختران و پسران خانواده سلطنتی بریتانیا بر سر تاج و تخت، بی‌بی‌سی فارسی
  114. ↑ Royals at the wheel: The Queen, the Duke of Edinburgh and Prince William take their 4x4s for a spin around Balmoral, Daily Mail
  115. ↑ https://www.theguardian.com/uk/2013/jan/14/secret-papers-royals-veto-bills. پارامتر |عنوان= یا |title= ناموجود یا خالی (کمک)
  116. ↑ اسناد پارادایز: ۱۰ میلیون پوند از اموال شخصی ملکه بریتانیا در صندوق‌های فراساحلی سرمایه‌گذاری شده بود، بی‌بی‌سی فارسی
  117. ↑ اسناد پارادایز؛ اسرار پناهگاه‌های مالیاتی ابرثروتمندان فاش شد، بی‌بی‌سی فارسی
  118. ↑ ثروتمندان بریتانیا، «پولدارتر» شده‌اند، بی‌بی‌سی فارسی
  119. ↑ Serafin, Tatiana (7 July 2010), "The World's Richest Royals", Forbes, archived from the original on 28 June 2012, retrieved 13 January 2011
  120. ↑ Lord Chamberlain Lord Airlie quoted in Hoey, p. 225 and Pimlott, p. 561
  121. ↑ What is the Royal Collection?, The Royal Collection, retrieved 12 November 2008
  122. ↑ The Royal Collection, Official website of the British Monarchy, retrieved 9 December 2009
  123. ↑ ۱۲۳٫۰ ۱۲۳٫۱ The Royal Residences: Overview, Official website of the British Monarchy, retrieved 9 December 2009
  124. ↑ Accounts, Annual Reports and Investments, Duchy of Lancaster, 27 July 2010, archived from the original on 15 October 2010, retrieved 26 September 2010
  125. ↑ English, Rebecca (20 April 2006), "'The Queen will NEVER consider abdicating'", Mail Online, London: Associated Newspapers Ltd, retrieved 9 December 2009
  126. ↑ The Crown Estate Annual Report 2010: Financials: Balance sheet, Crown Estate, 23 June 2010, archived from the original on 11 October 2010, retrieved 26 September 2010
  127. ↑ جانشینی، وب‌سایت رسمی سلطنت بریتانیا

جستارهای وابسته

منابع

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ الیزابت دوم موجود است.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=الیزابت_دوم&oldid=29278464»